Het geboorteverhaal van Ona

Op woensdag 21/9/22 bracht ik mijn zoontje 's ochtends naar school toen onderweg mijn schoonbroer Ruben mij opbelde. Ik wist dat mijn zus Elke, samen met baby Ona al sinds maandagavond de geboorte aan het voorbereiden waren. En wat een voorbereiding! De golvingen kwamen te traag om de arbeid te doen starten en te snel om wat te kunnen slapen. Op woensdagochtend was de vermoeidheid goed aanwezig en het "echte" werk moest nog beginnen. Even dacht Elke dat ze zich naar het ziekenhuis zouden moeten verplaatsen, maar vroedvrouw Emma gaf enkel tips waardoor Elke terug in haar kracht kwam. Thuis bevallen was haar verlangen. Ze had zich goed voorbereid, zowel praktisch, fysiek als mentaal. Het bad werd gevuld, de golvingen kwamen frequenter, de arbeid was begonnen. Ik kwam toe rond 10u en nam de rol op van doula, dienende vrouw. Baby Ona nam haar tijd, haar harttoontjes bleven de ganse tijd mooi stabiel. Mama was moe, maar vond telkens opnieuw de kracht om door te zetten. Een doorzetten vanuit liefde voor haar baby en vertrouwen in haar eigen kracht. Samen vingen mama & papa iedere golf op. Na iedere golving herinnerde ik er haar telkens opnieuw aan om te ontspannen zodat de hormonen optimaal hun werk konden doen. Rond 16u was er volledige ontsluiting en het hoofdje begon meer en meer te duwen. Het was pittig, maar het kunnen voelen van het hoofdje en het weten dat de geboorte dichterbij kwam gaven telkens een boost van energie. Vroedvrouw Emma, dokter Niek, papa Ruben en ikzelf hielpen mee de focus en het vertrouwen vast te houden, maar het was mama die alle werk deed. Bewegen, goed ademen & ontspannen. Het was wat zoeken naar de juiste pershouding. Het bad bleek niet meer ideaal te zijn, op handen en knieën ging het beter. Baby Ona kwam rustig om 20u08, op haar gemak, op aarde, in de handen van papa. Mama toverde zichzelf om van volledig uitgeput tot energiek als nooit tevoren. Liefde omgezet in kracht. Een prachtige, langzame, natuurlijke bevalling. Niets verdoofd, niets geforceerd. Een ode aan het leven. Een ode aan de oerkracht van de vrouw. Met grote dankbaarheid voor MoederThuis & dokter Niek om dit mogelijk te maken.

Geschreven door Bieke van Leef coaching.

Het geboorteverhaal van Elli

Foto Charlotte Reynaert

Het geboorteverhaal van Hélder

Om 03u11 belden we Sofie voor het eerst op om te melden dat het begonnen was, een dik uur voordien was onze doula en veilige haven Julie (https://studiomoonbirth.be/doula) reeds bij ons thuis aangekomen. Julie week niet van mijn zijde. Haar lieve woorden, juiste druk en zachte strelingen hielpen me door de volgende weeën, net als de douche en positieve affirmaties. Om 04u11 arriveerde Sofie, zij bracht een tweede golf van vertrouwen en rust met zich mee. De weeën waren heel intens, dus ik wou heel graag weten hoeveel ontsluiting ik had. Oeps, 10cm! Ik ben naar beneden gewandeld, waar ik intuïtief op de grond ben gaan zitten, omdat dit goed voelde. Al snel diende de volgende wee zich aan: 1 perswee die lang genoeg was om Hélders hoofdje eruit te persen en dan 1 seconde later zijn lijfje. Om 4:41 werd hij geboren! Kers op de taart: in zijn vruchtzak geboren! Hélder caught us all by surprise, gelukkig liet Julie haar filmende gsm vallen om Hélder op te vangen. Omdat de bevalling zo snel leek te gaan, werden beide huisartsen opgetrommeld. Zo dankbaar dat we deze 2 gepassioneerde mensen samen even onder ons dak mocht hebben! We waren allemaal ondersteboven. Bevallen is pittig, maar het was de bevalling waar ik zelfs niet van durfde dromen na mijn eerste medische bevalling. Elke persoon van mijn "dreamteam" had zijn/haar aandeel in dit prachtige geboorteverhaal. De kunde van Julie en Sofie om me in mezelf te doen geloven, is onvoorstelbaar. Hoe ze een bevallende vrouw zachtjes sturen, in haar kracht laten en enkel ingrijpen wanneer dat nodig is, is van onbeschrijfelijke waarde. De (com)passie van de huisartsen voor bevallende vrouwen zijn evenzeer goud waard. Mijn lieve man ontbrak helemaal niet in dit verhaal. Hij zorgde steevast voor geruststelling, positiviteit, humor, de zachte sfeer in huis, bemoedigende woorden, … Mijn perfecte geboortepartner! Na het gouden uur, smaakte dat glaasje cava enorm, met the real prize eindelijk in mijn armen!

Het geboorteverhaal van Jeanne

We waren voorbereid op een ziekenhuisbevalling en zouden, net zoals bij ons eerste kindje, de weeën zolang mogelijk thuis opvangen. Dat het bij een tweede al wel eens sneller kan gaan wisten we ergens wel, maar durfden we niet op te hopen. Toen Yakina, amper een dik uur nadat ik doorhad dat de weeën echt begonnen waren, ons toesprak met: "Je hebt bijna 8cm ontsluiting. Ofwel vertrekken we onmiddellijk naar het ziekenhuis, ofwel doen we het hier", voelde ik, tegen alle verwachtingen in, geen paniek. Een gevoel van dankbaarheid overviel me. We kregen, zó onverwacht, de kans ons kind in onze veilige omgeving, in ons eigen nest, op de wereld te zetten. Een scenario waarover we op voorhand niet eens hadden nagedacht, maar op dat moment zo juist voelde. Enkele weeën later arriveerden, bijna onopgemerkt, dr Niek en Emma. In alle rust en terwijl ons zoontje boven lag te slapen, beviel ik kort daarna van onze dochter Jeanne, omringd en ondersteund door de warmste mensen. Het was ontelbare keren beter dan de bevalling waarvan ik droomde. Een nacht die ons leven lang de allermooiste zal zijn. We zijn het ganse Moederthuisteam en dr Niek zo ongelooflijk dankbaar om onze dochter zo'n warme, rustige start te geven.

Het geboorteverhaal van Lars

We kiezen bewust voor 1 kindje, dus dit moest het zijn. Goed voorbereid

verlangde ik naar die krachtige ervaring die wij als vrouwen mogen meemaken.

Ik wou die oervrouw en die oerkracht in mij ook leren kennen. En eindelijk het begon! 25 dec 23:00 kwamen de weeën. Ik weet dat een eerste bevalling lang kan duren, maar dit ging wel heel traag. De weeën kwamen frequent, maar onregelmatig. Toen bleek het hoofdje in flexie te liggen, de vliezen braken niet. We haalden alle trucken uit de doos: spinning baby's, bad, douche, slapen, zelfs de osteopaat kwam langs. Ik gaf alles van mezelf, maar 25 uur later rilde mijn lijf ongecontroleerd van uitputting. Nog maar 6 cm opening...Ik voelde zijn hoofdje duwen op de verkeerde plek en de moed zonk me in de schoenen. Hier was ik niet op voorbereid. Ik werd zo kwaad op mezelf.. Ik wachtte op een trance die me zou overnemen om die laatste uren door te zetten, maar in plaats daarvan voelde ik bij elke golf dat ik het opgaf en verlangde naar pijnstilling: een optie die voorheen niet te bedenken was... 27Dec 12u45 werd ons sterrenkijkertje geboren in het ziekenhuis. Het deel waar ik het meest naar uit keek: de persweeën, is een gevoelloze blanco. Ik voelde me zo gefaald en zo zwak. Dat de lat hoog ligt bij mij, was die dag weer eens duidelijk.
Ik wéét ergens dat het een juiste keuze was: door de epidurale had ik alle energie om ons zoontje te ontvangen en de pijnlijke borstvoeding door te zetten. Lars is een gezonde, prachtige baby die al die uren met een stabiele hartslag heeft doorstaan! Ik herinner me er steeds aan om het moois te zien: mijn lieve man Bart, mijn beste vriendin Pilar én onze twee poezen die uren aan m'n zij stonden (lagen) de weeën helpen opvangen. Yakina als geruststellende aanwezigheid op de achtergrond. We hebben gedanst, macaroni gegeten, gelachen en gehuild. In het ziekenhuis zijn we heel goed ontvangen geweest. Ons zoontje is gezond! Het is een gemixt gevoel van grote dankbaarheid en diepe teleurstelling. Het was een eerste uitnodiging naar zacht zijn voor mezelf, iets waar het moederschap me nu ook steeds in uitnodigt. Alles gebeurd voor een reden. Ja, ik mag misschien wel trots zijn op mezelf! 

Het geboorteverhaal van Rocco

Enkele weken voor mijn uitgerekende datum veranderde mijn bevallingswens helemaal van koers. De eerste maanden van mijn zwangerschap was ik overtuigd van een epidurale verdoving in het ziekenhuis, na dat advies te krijgen van zowel mijn gynaecoloog als kinesist. Ik had namelijk na mijn vorige bevalling nogal wat schade opgelopen aan mijn bekkenbodemspieren en volgens hen zou ik die regio opnieuw te veel onder druk zetten zonder een epidurale verdoving. Maar toen ontmoette ik vroedvrouw pauline tijdens mijn laatste zwangerschapsmassage. We raakten aan de babbel en voor ik het goed en wel besefte stelde ik mijn plan helemaal in vraag en besefte ik plots hoe ver het af stond van mezelf. 

Na een goed gesprek met Minke en enkele dagen bedenktijd kon ik mijn angsten en zelftwijfel aan de kant zetten. Ik zou dit kunnen zonder medische ingrepen, bijgestaan door mijn eigen vroedvrouw waarbij ik me op mijn gemak voel en die mijn geboortewensen kent. 

In de nacht van 12 op 13 juli voelde ik dat de voorweeën, die ik al enkele weken had, een ander karakter kregen. 

Om 7u 's morgens brak mijn water. Kort erna werd Bonnie wakker en ging mijn lichaam in rationele organisatiemodus: de weeën vielen stil dus ik kon rustig haar logeertas maken en iedereen op de hoogte brengen. 

Rond 11u kwam Emma langs. Toch al zo'n 5cm opening. Omdat ik graag wou dat alles wat vooruitging liet ik haar kort strippen. Ze raadde Sander en mij aan nog een korte wandeling te maken en iets te eten. Sander was net vertrokken naar de winkel toen mijn weeën plots weer in alle hevigheid begonnen. Ik voelde aan alles dat het nu voor echt was, dus liet ik Emma snel terugkomen. De weeën volgden elkaar snel en intens op en plots overviel mij een twijfelmoment: ga ik dit wel kunnen? Ik hoorde het mezelf luidop zeggen: "Ik kan niet meer." Terwijl ik ergens diep vanbinnen wist dat ik eigenlijk wel nog kon. Hoe lang zou het deze keer duren? Die onzekerheid liet mij beslissen om naar het ziekenhuis te vertrekken. Dan was die autorit, waar ik tegenop zag, toch al achter de rug. En dan was die epidurale toch binnen handbereik... 

In het ziekenhuis waren ze al op de hoogte van onze komst en werden we vriendelijk ontvangen door een vroedvrouw. Emma bleef continu aan mijn zijde en gaf me de bevestiging en aanmoediging die ik nodig had en zo hard had gemist tijdens mijn eerste bevalling. Sander ving alle weeën samen met mij op door tegendruk te geven op mijn onderrug en ook met me te praten tot de wee gepasseerd was. Ik had nood aan afleiding. 

In de bevallingskamer liep het bad vol terwijl ik aan de monitor hele pittige weeën opving. Plots voelde ik meer druk onderaan. Het karakter van de weeën begon te veranderen. Emma belde dokter Niek alvast op. Dat gaf mij moed: het gaat vooruit. Dit is goed! Ik zat nog niet lang in het warme water toen ik plots persdrang voelde. Ik hoorde een oerkreet en was verbaasd dat die uit mijn mond kwam. Ik ervaarde de persweeën als heel intens, buitenaards bijna. Wat moet ik hiermee? Na enkele keren begon ik te voelen hoe ik erin kon meegaan. Ik geloofde terug in mijn eigen kracht. Dokter Niek stelde zijilig voor en plots ging het heel snel... na 3u actieve arbeid en een halfuur persen was onze prachtige zoon er! Yes, ik heb het gekunnen! De opluchting was gigantisch en ik kon niet stoppen met lachen. Rocco, we did it! 

Het is dankzij de liefdevolle ondersteuning van zowel de vroedvrouwen en dokter Niek als van mijn lieve man Sander dat ik deze bevalling helemaal op eigen kracht heb volbracht. Het gaf me een enorme boost van zelfvertrouwen, wat je als net bevallen mama zeker kunt gebruiken. Dankjewel voor alles, Emma, Niek, Minke, Yakina en Sofie! 

Het geboorteverhaal van Ida

Al vroeg in de zwangerschap kwamen we als koppel terecht bij Moederthuis. In de maanden die volgen, denken we luidop na over de bevalling. Onze wensen sloten heel goed aan bij de sfeer, omgeving en de mogelijkheden in het geboortehuis. 

Wanneer de bevalling zich aankondigt, gaat alles zoals we verwacht hadden: we blijven lang thuis, de handen van mijn lief en van Emma weten waar ze me kunnen helpen, we gaan naar het geboortehuis, ik lig naakt in bad, storm Eunice raast over het dakraam, de regen werkt rustgevend, ik ben rustig en let op mijn ademhaling, dokter Niek komt af en toe langs. Rond twee uur ’s middags is er 8 cm opening. Het is onuitgesproken, maar we zijn er rotsvast van overtuigd dat we tegen de avond onze dochter in de ogen zullen kijken. In de uren die volgen, valt mijn lichaam stil. We proberen van alles. In de vooravond komen dokter Niek en Emma langs. Ze kijken naar me en ik weet wat zal komen. Na een lange arbeid zijn mijn hoofd en lichaam doodop. We bespreken onze opties voor wanneer we in het ziekenhuis aankomen. Eenmaal daar krijg ik weëenopwekkers en kies ik voor een epidurale verdoving. Het duurt nog 5 uren voor we Ida in onze armen kunnen sluiten.

Van alle wensen die ik had voor mijn bevalling zijn er twee die we niet konden ervaren: een snelle bevalling en een onderwaterbevalling. Door aandacht  te hebben voor al het andere dat wel aansloot bij onze wensen, vergat ik wat niet kon zijn. We waren omringd door geduldige en bekwame mensen, Emma hielp me thuis en in het geboortehuis in de meest comfortabele houdingen. Ik heb een stuk van de arbeid kunnen beleven in bad en naakt. Het moment waarop ik het water in kon glijden is onvergetelijk. Mijn lichaam voelde aan als herboren en ik geloofde echt dat ik er pas ging uitkomen met ons kind in mijn armen. Ik kon me er vrij in bewegen. Ik was ontspannen. In de vroege ochtenduurtjes in het ziekenhuis, kwam een vroedvrouw vragen of ze Ida naast me kon leggen: ik kon eindeloos naar haar kijken, haar kleine lichaampje dicht bij mijn gezicht. 

Bovenal hou ik een bijzonder fijn gevoel over aan de begeleiding van de vroedvrouwen van Moederthuis en met dokter Niek. Sofie om ons wegwijs te maken in dit magische moment tijdens de lessen hypnobirthing. Yakina en Minke om ons thuis op te volgen en mijn zelfvertrouwen aan te wakkeren bij de borstvoeding. En in het bijzonder Emma, om dat weekend, en achteraf, zo dicht bij ons te staan en zo lang bij ons te blijven. Dat ik, ook wanneer het niet meer ging zoals ik hoopte, toch nog kon formuleren wat ik wou, heb ik aan hen te danken

Het geboorteverhaal van Tilda

Foto bewerkt door: https://studiomoonbirth.be/birthphotography

Als het van mij afhing, werd onze dochter geboren in het bad bij Moederthuis... Het werd een gentle sectio. Ondanks beide niet verder uiteen kunnen liggen, kijken we er met niets dan warme gevoelens op terug en daar zitten de vroedvrouwen van moederthuis voor een groot stuk tussen.

Met gebroken vliezen en een niet-vorderende arbeid was de aanloop best pittig en onzeker. Een tijd waarin we superhard konden rekenen op Minke. Ze gaf genuanceerde info, stelde ons gerust en vooral... ze gaf ons tijd. 

Toen bleek dat er echt geen schot in de zaak kwam, werd een doorverwijzing naar het ziekenhuis onvermijdelijk. 

De overdracht verliep erg vlot, Minke bracht de materniteit op de hoogte en gaf ons de nodige info, waardoor we met een gerust hart konden vertrekken. 

Ook tijdens het verdere verloop van de bevalling was Moederthuis nooit ver weg. Toen er knopen doorgehakt moesten worden, konden we bellen met Minke om de mogelijkheden te overlopen. We kregen natuurlijk de nodige info op de materniteit, maar we vonden het erg fijn om terug te vallen op de vroedvrouwen van Moederthuis omdat je doorheen de zwangerschap al een stuk een band opbouwt.

Ook na de bevalling was Minke niet ver weg en belden we nog eens voor een nabeschouwing van het hele proces. Waardoor alles mooi een plaatsje kreeg.

Het geboorteverhaal van Ceres

Als 'doorwinterde ervaringsdeskundigen' gingen we in november voor onze vierde thuisbevalling. Bij een verhuis van Wevelgem naar Snellegem in augustus verlieten we ons vertrouwde nest waar reeds drie pagadders (Stern - 2015, Ester - 2017 en Helder - 2019) het levenslicht zagen. Gezien de afstand en met de laatste sneltreinbevalling van een goed halfuur in het achterhoofd, schakelden we over van het gekend bevallingsteam 'Marcel en Marcia' naar Moederthuis. Donderdagavond werd tijdens het najaar het vaste 'moment voor ons tweetjes' tijdens de cursus hypnobirthing, waar we grappig genoeg het enige koppel waren dat reeds een bevalling had meegemaakt. Ervaring leert echter dat geen enkele bevalling te vergelijken is, dus met wat gezonde spanning en het nodige ongeduld eenmaal de uitgerekende datum en de Volle Maan gepasseerd waren, keken we uit naar de eerste tekenen van 'leven'... Emma werd maandagavond opgebeld rond 20u30 na ruim een dag voorweeën, eigenlijk meer voor de gemoedsrust dan met het idee dat we spoedig onze vierde telg zouden verwelkomen. Broertjes en zusje waren rustig gaan slapen, alles nog erg onregelmatig maar goed, beter eens checken in plaats van midden in de nacht de vroedvrouw wakker bellen ;)Eenmaal ter plaatse rond 21u30 was er nog niet meteen veel aan de hand. Het zwembad in de living, dat de voorbije twee weken dienstdeed als ballenbad, bleef leeg. Toen Jana plots op het toilet wat typische oergeluiden begon te produceren, ging er wel een belletje rinkelen, ook bij Niek. Al snel was duidelijk dat het taakje van de papa, om het zwembad nog gevuld te krijgen, een verloren zaak was. Ceres lag in Jana's armen in de zetel, luttele tellen nadat Niek gearriveerd was. Ze koos het magische geboorteuur 22u22 voor haar komst. De kids werden rustig wakkergemaakt en kwamen er gezellig en met grote ogen bij zitten. Dat zusje mee de navelstreng mocht doorknippen, die eerst nog driekwartier uitklopte, en dat Niek het 'huisje' van de baby liet zien aan drie geïntrigeerde kleuters, waren onvergetelijke momenten. De geboorte werd op die manier ook erg goed 'onthaald' door de kersverse grote broers en zus. Het was prachtig om dit met z'n allen te delen. Het klavertje vier is compleet! We zijn het team van Moederthuis bijzonder dankbaar voor de mooie start die we Ceres konden geven.

Het geboorteverhaal van Lara

Op 4 december iets voor 16u kwam ons meisje ter wereld. Dit in de warmte van ons eigen nest, tussen de kerstboom en de haard en omringd met het beste team.

Op 3 december zeiden mijn man en ik tegen elkaar ‘vanaf nu mag ze komen’. En precies alsof ze het hoorde begonnen de weeën een uur later. We belden Emma op die snel door had dat het nog niet voor direct ging zijn. Het lukte me goed de hele nacht de weeën op te vangen dankzij de technieken van de cursus ‘hypnobirthing’ die we volgden in het najaar.

De ochtend erop rond 7 uur kwam Emma langs. Jammer genoeg was er nog amper ontsluiting. We deden oefeningen (Spinning Babies) om wat schot in de zaak te krijgen en kropen terug in bed. Nog geen 5 minuten later braken mijn vliezen en kreeg ik een weeënstorm. Terwijl mijn man het bevalbad opzette, hielp Emma mij de weeën op te vangen. Even later kon ik het bad in, net hetgeen ik nodig had. De ontsluiting vorderde snel en een tijd later kon ik beginnen persen. Niek verscheen zonder dat ik het goed en wel doorhad. De persfase duurde een kleine 3 uur en was zeer pittig maar ik kan bevestigen dat alle clichés kloppen. Het moment dat ze geboren was, vergat ik alles en overviel me een intens gevoel van liefde en geluk. Ze is er, het is ons gelukt! Emma en Dr. Niek waren de beste ondersteuners en motivators die zowel mijn man als ik ons konden inbeelden. Eerlijk is eerlijk, er waren zeker momenten waarop ik het even niet meer zag zitten en ‘de pijn’ het overnam. Maar op die momenten had ik een sterk team. Emma wist precies wanneer ik nood had aan een paar handen om in te knijpen, hulp bij posities, motiverende woorden of mijn eigen ‘coconneke’ met de nodige afstand. Ook Niek wist de juiste dingen te zeggen, hielp me doorheen de persfase en wist net als Emma wat ik nodig had op welk moment. Ik voelde me op en top ‘vrouw’ en geloofde in mijn eigen kracht. We konden ons geen beter en warmer team voorstellen tijdens de bevalling en nazorg. Ik voel(de) me steeds gerespecteerd, krachtig en op handen gedragen. 

De thuisbevalling was voor mij de meest intense en mooiste dag uit mijn leven. Het was pittig maar we zouden niks anders gewild hebben. We zijn zowel Niek als Emma zo dankbaar voor hun ongelofelijke warme, respectvolle en professionele ondersteuning. Het feit dat ze nooit klaagden over gehoorschade, blauwe vingers en een moeder die soms alle kanten uitging (emotioneel en fysiek) maakt ons respect alleen maar groter 😉.

Ook de cursus hypnobirthing was een super ervaring. Sofie bracht alles met zoveel passie en enthousiasme. En voor ons wat het een moment van verbinding en Q-time met elkaar en onze dochter.